در دوران بیزانس لوسترهایی که دارای لامپ های روغنی بودند مورد استفاده قرار می گرفتند. این لوستر ها به نام چندشمع ( Polycandelon تکی) شناخته می شدند. گونه ی جدیدتر چندشمع شکل استند لامپ را به خود گرفت، و به جای آویز بودن از زنجیر، بر روی پایه قرار گرفت. این استند ها بیشتر مربوط به قلمروی سلجوقیان بودند و به عنوان نمونه ی اولیه لوستر های اروپایی شناخته می شوند. مانند نمونه ی زیر از قرن دوازدهم و سیزدهم میلادی. ساخته ای از دوران باستان متاخر، که بعدها در دوران وسطای ابتدایی رو به تکامل رفت. در دوره ی وسطای ابتدایی، چندشمع در مکان هایی مثل کلیساها، کنیسه ها، و خانه های اشرافی استفاده می شد. این ساختارها به شکل فریمی برنزی یا آهنی که چندین جام کروی یا مخروطی متنوع دارند در آمدند، که مجهز به فتیله بوده و با روغن پر شده بودند.
ابتدایی ترین لوسترهای شمعی ، در دوران قرون وسطی توسط ثروتمندان به کار می رفتند. این نوع از لوستر می توانست به اتاق های مختلف منتقل شود. از قرن پانزدهم شکل های پیچیده تری از لوستر ها، که مبنای طراحی آن ها حلقه ای یا تاجی بود، تبدیل به نمایه های دکوراتیو در قصر ها و خانه نجبا، روحانیون و بازرگانان گردیدند. هزینه ی بالا باعث شد لوستر ها تبدیل به سمبل های تجملات و جاه و مقام شوند. لوسترهای عاجی قصر پادشاه موتاپا Mutapa ، در توصیفات قرن هفدهم اولفرت دپر Olfert Dapper به تصویر کشیده شده اند.
در اوایل قرن هجدهم، فرم های مفرغی زرنمای پرنقش و نگار، که بازوهای منحنی و بلند و شمع های بسیاری دارند، در خانه های بسیاری از افراد طبقه ی بازرگان حضور داشتند. درونمایه ی نئوکلاسیک تبدیل به عنصر رایج و رو به گسترش شد. خصوصا بیشتر در خصوص فلزات ریخته شده، و همین طور در چوب های مطلای حکاکی شده. لوستر های ساخته شده در این سبک به شدت در زیبایی شناسی روم و یونان باستان به کار گرفته شدند. این لوستر ها دارای خطوط صاف، ویژگی های کلاسیک و مخلوقات اساطیری بودند. بعد ها پیشرفت های پیش آمده در شیشه سازی، امکان تولید ارزان تر کریستال های سُربی که متعلقات پراکننده ی نور هستند، را فراهم کرد که به سرعت تبدیل به ملحقات فرمی محبوب شدند ، و منجر به ایجاد لوستر های کریستال تراش خورده شد.این لوستر ها بین سال های حدود 1750 تا حداقل 1900 حکمفرما بودند.
ظهور لوسترهای شیشه ای
در قرن هجدهم میلادی، لوسترهای شیشه ای توسط شیشه سازان ونیزی و بوهمی تولید شدند.
هر دو این ها اساتید هنر لوسترسازی بودند. سبک بوهمی،که جاذبه ی عمده آن ها امکان فراهم نمودن شکست های چشم نواز نور ناشی از تراش ها و لبه ی منشورهای کریستالی بود. سبک بوهمی به صورت گسترده در سراسر اروپا موفق عمل کرد .
در واکنش به این ذائقه ی نو، کارخانجات شیشه ی ایتالیایی در مورانو (جزایری در نزدیک ونیز) ، انواع جدیدی از منابع نور هنرمندانه را خلق کردند. از آنجا که شیشه ی مورانو مناسب تراش دادن نبود، کار ویژه ای در برابر کشورهایی که در آن ها کریستال استفاده می شد، تحقق یافت. شیشه سازان ونیزی بر کیفیت بی مانند شیشه های خود متکی بودند. ویژگی های نوعی کریستال مرانو نقش و نگارهای ریزآراسته از برگ ها، گل ها و میوه ها که با شیشه رنگی بهبود یافته بودند.این کار توسط نوع خاصی از شیشه مورد استفاده در مورانو ممکن شد. شیشه سود-دار (که به خاطر شفافیتش مشهور شد.) که به کار می رفت، بی همتا و در تقابل با دیگر انواع شیشه تولید شده دنیای آن زمان بود. زمان و مهارت زیای برای پیچ دادن و شکل دادن دقیق به یک لوستر نیاز بود.
این نوع جدید از لوسترها را،به علت تزئین های ویژه با گل های چند رنگ شاکا (Ciocca ) نامیدند. (که به صورت ادبی یعنی “دسته ی گل”).
مجلل ترین آن ها شامل فریم فلزی پوشیده شده با جزئیاتی کوچک درون شیشه ی دمیده شده شفاف یا رنگی، همراه با تزئینات از گل ها، میوه ها و برگ ها بودند. در حالی که مدل های ساده تر بازوهایی ساخته شده از قطعات شیشه ی منحصر به فرد داشتند. شکل آن ها از یک مفهوم معمارانه ی اصیل الهام گرفته شده بود : فضا در میانه تقریبا خالی گذاشته می شود، در حال که تزئینات در اطراف تکیه گاه میانی گسترده می شوند ، که به علت طول بازو ها فاصله دار شده اند. یکی از رایج ترین استفاده های لوستر های مورانو عظیم، نورپردازی داخلی تئاتر ها و اتاق هایی در قصرهای مهم بود.
در اواسط قرن 19 میلادی، نورپردازی با گاز متداول شد، چراغ های سقفی شاخه دار که Gasolier نامیده می شدند. در دهه 1890 و پس از پیدایش نور الکتریکی، برخی از لوستر ها از هر دو منابع گاز و الکتریسیته استفاده می کردند. همین که توزیع برق گسترش یافت، و تامین کننده های برق مورد اطمینان شدند، لوسترهای فقط-برقی تبدیل به استاندارد شدند. واژه ی آمیخته دیگری، electrolier برای این ها ابداع شد. اما این روز ها بیشتر به همان نام Chandelier نامیده می شوند. برخی با لامپ های الگو گرفته به شکل شعله های شمع مجهز شدند. مثلا آن هایی که در نشان داده شدند که در اپسم و شاتثورث Epsom and Chatsworth قرار دارند، یا نمونه هایی با لامپ های درخشان تخلیه گازی.
بزرگترین لوستر انگلیسی دنیا در کاخ دلماباغچه ی استانبول Dolmabahçe قرار دارد.
این لوستر دارای 750 لامپ است و 4.5 تن وزن دارد. دلماباغچه بزرگترین مجموعه لوسترهای بریتانیایی و باکارات Baccarat را در دنیا دارد، و یکی از بزرگترین راه پله ها، دارای ستون نرده هایی از کریستال باکارات است.
در سراسر قرن های 18 و 19 میلادی، توسعه ی لوستر های پیچیده تر و دارای جزئیات بیشتر ادامه دار شد؛ ولی معرفی گسترده ی گاز و الکتریسیته باعث کاهش جاذبه ی لوستر به عنوان سمبل جاه و مقام شد.
با رفتن به انتهای قرن بیستم، لوستر ها اغلب به عنوان نقاط کانونی دکوراتیو برای اتاق ها به کار رفتند، و اغلب نقش روشن کننده چندانی نداشتند.
ترجمه شده از: Chandelier
