لوستر انگلیسی شیشه ای
کرانه ی مجزایی را می توان در تکامل طراحی لوستر ردیابی کرد، که در نتیجه ی پیشرفت های فناوری شیشه به وجود آمده و نتیجه ی آن پیشرفت لوستر های “تمام-شیشه ای” -که در نقطه ی مقابل فریم های فلزی تزئین شده با کریستال های صخره ای قرار داشت- بود. این در انگلستان پس از دهه ی 1720 و پس از دستاورد شیشه ی سربی یا “دو-چخماخه” رو به جلو رفت، ولی به زودی در شیشه گری های تمام اروپا گسترش یافت. از نظر تکنیکی، شیشه کریستال نیست، چرا که فرآیند تولید آن شامل هیچ نوع تبلور (کریستالی سازی) نیست. با این حال این گونه نامیده می شود، و سرانجام به صورت تسهیل شده ای، انواع شفاف تر و نورشکن تری برای جایگزین کردن استفاده ی کریستال صخره در آزین ها توسعه یافتند.
انگلستان نقش متمایزی در تاریخ تولید لوستر داشت. این خصوصا به این دلیل است که استفاده از چوب در تولید شیشه در 1615 غیر قانونی اعلام شد، و این بدین معنی بود که هیچ کارگاه شیشه گری در جنگل، -مثل دیگر کشورهای اروپایی که موقعیت های برجسته ای برای تولید شیشه بودند- نبود. در عوض، شیشه گری ها می بایست در شهرهای بندری مانند بریستول، و در نزدیک آب ساخته می شدند تا مواد خام و شیشه ی نهایی بتوانند به راحتی حمل بشوند. محیط کارخانه ی حاصله، باعث پیشبرد توسعه ی طرح های کارآموزی خیلی دقیق و کامل شد که استانداردهای منحصرا بالایی از مهارت را پرورش داد.
در 1676، “شیشه چخماخی” توسط تاجر شیشه، جورج ریونزکرافت George Ravenscroft، خلق و ثبت اختراع شد. این شیشه (کرستال) شامل درصد بالایی از اکسید سرب می بود که شفافیت شیشه را بهبود داد و تراش آن را راحت تر کرد، که منجر به سطوح با بازتابشگری بهتر و منشورهایی -که اثر رنگین کمانی درخشنده ای را ایجاد می کردند- شد. در نتیجه ی این نوآوری، در آن زمان انگلیس تولید لوسترهایی با بیشترین کیفیت شیشه را آغاز کرد. لوسترهای ساخته شده به سبک “لوستر انگلیسی” طرح گوی-تنه ی برنجی را پیروی می کردند که توسط اساتید قدیمی هلندی به شهرت رسیده بود. قطعات فلزی، که نوعا ساخته شده به صورت زراندود یا سیم اندود (نقره اندود) بودند، محدود به تنه ی اصلی، کاسه و صفحه ی گیرنده می شدند. بازوهای شیشه ای بر روی صفحات گیرنده محکم می شدند، که در پایه به سمت پایین و سپس به سمت بالا پیچش داشته و دارای یک نگه دار یا موم گیر برای شمع هایی که به انتها متصل می شدند می بودند. همین که قرن هجدهم ادامه می یافت، تراش های بیشتری به شیشه اضافه شد تا ضلع های عمیق تر و تلالوی دارای جزئیات ایجاد کند. در 1742، آبکاری مذاب نقره ابداع شد که درون شاخه ی شیشه ای قرار داده می شد تا به صورت آینه عما کند، و تصوری از شیشه ی توپر را ایجاد کند.
لوستر انگلیسی دوره ی جرج
نمونه هایی از لوسترهای شیشه ای مربوطه به دوره ی ابتدایی جرج را می توان در سالن های اجتماعات یورک و همین طور کلیسای کوچک کالج امانوئل در کمبریج یافت. با این حال نمونه های برجسته ی لوستر کریستالی دوره-جرج آن هایی هستند که در سالن اجتماعات باث Bath آویخته شده اند. این ها توسط ویلیام پارکر William Parker ، -شیشه گری که مورد توجه افراد سرامد ، همچون شاهزاده ی ولز و دوک بخش دون بود- ساخته شد. او در 1771 در همراهی با جاناتان کولت Jonathan Collet گمارده شد تا لوسترهایی را برای اتاق چایخوری و سالن باله، در سالن اجتماعات باث طراحی کند. کولت عهده دار پروژه ی قابل توجه تری شد، با این حال مدتی نه چندان دور پس از بهره برداری، بعد از افتادن سه تا از بازوهای لوستر هایش اعتبارش را از دست داد، که لوسترهای او نا ایمن و بی مصرف پنداشته شدند. متعاقبا پارکر برای ساخت جایگزین هایی گمارده شد. این آثار که توسط او تولید شده بود بسیار ستایش شدند و نشان از پیشرفت های مهمی در طراحی لوستر داشتند. از همه مهم تر، او تنه گوی را با قطعات تنه ی کوزه-شکل جایگزین کرد. این بازنمایانگر استفاده ی اولیه از عناصر نئوکلاسیک بود، که باعث ظاهر باریک تر و ظریف تر می شد، که بر افروزنده ی اسلوبی شد که تا دوره ی نیابت سلطنت (ریجنسی regency ) غالب بود.
در این دوره ابعاد لوستر انگلیسی به صورت قابل توجهی افزایش یافت. یک لوستر ویژه توسط پارکر برای سرای کارلتون ساخته شد، سکونتگاهی در لندن مربوط به شاهزاده ی ولز، که حدود 450 سانتی متر ارتفاع داشت. پارکر به صورت قابل توجهی متوجه شد که مخروطی کردن (رفته رفته باریک کردن) بازوهای لوسترهای بزرگ در کاهش اثر اهرمی سوکت ها مفید است. نکته ی مهم دیگری در خصوص لوستر های پارکر این است که اولین لوسترهایی بودند که دارای ارجاعی به سازنده می بودند. از این نقطه به بعد، نشان دار کردن نام به صورت رو به افزایشی رایج شد، که بازتابگر اهمیت رو به رشد طراحان و سازندگان خاص در آن زمان بود که باعث شد بتوانیم راحت تر لوسترها را تشخیص داده و منتسب کنیم.
توسعه ی جالبی در سرگذشت لوستر انگلیسی در اواخر قرن هجدهم و پیرو ارائه ی تصویب نامه ی مالیات بر شیشه در 1765 رخ داد، که بر روی تمام شیشه سازان انگلیسی مالیات وضع شد. این اثری پایدار بر روی صنعت داشت، چرا که بسیاری از شیشه گران را مشتاق کرد که به ایرلند -که از مالیات مستثنی بود- نقل مکان کنند. در نتیجه، ایرلند تبدیل به مرکز اصلی تولید شیشه در بریتانیا شد. خصوصا شیشه گری واترفورد -که توسط جورج و ویلیام پن روز در 1783 پایه گذاری شد- و به آوازه ای دست پیدا کرد. این باعث توسعه ی “لوستر واترفرد” شد، که از طراحی گوی تنه ی برنجی اولیه ریشه گرفته بود. تولید کنندگان این لوستر ها شیشه ای که استفاده می کردند را تولید نمی کردند. در عوض، یا محصول کامل نشده ، یا قطرات تراش خورده را از شیشه گران می خریدند. همین که سبک واترفورد توسعه یافت، چترک هایی که محدوده ای اضافه برای قطرات و آونگ ها داشتند عرضه شدند. قطراتی که از موم گیر آویخته می شدند و رفته رفته زنجیر ها و حلقه های گل نیز افزوده شدند. کلکسیون قابل توجهی از لوسترهای واترفورد در آپارتمان تشریفاتی قلعه ی دوبلین وجود دارد.
منبع:
https://mallory-custom-lighting.co.uk/blogs/news/chandeliers-a-brief-history-through-time
در این مطلب به صورت ویژه به سبک لوستر انگلیسی پرداختیم، می توانید مطالب گذشته را نیز مطالعه بفرمایید :
ادامه دارد…